چه لحظه های خوبی بود لحظه ای شیرینی بود

عجب زندگی بود ولی حیف که توفقط یه

هنرپیشه بودی

عشق را باید بتونی درک کنی باید بتونی بیان کنی

باید عشق ورزیدنو یاد بگیری...

تودنیای تاریکی برات یه تصویر خسته ازخودم برات

قاب گرفتم توقلبت تا بدونی چقدر

بی رحمی

غمت در نهانخانه دل نشیند

بنازی که لیلی به محمل نشیند

مرنجان دلم را که این مرغ وحشی

زبامیکه بر خاسته مشکل نشیند

بعد رفتن تونه یه خواب راحت نه یه رویایی شیرین ونه

یه یادگاری عاشقانه نه عشق باورکردنی

روزی یکی بهم یاد داد که جلوی غریبه ای اشکامو نریزم

بهم یاد داد که وقتی تو زندگی زمین خوردم دوباره

پاشم نمونم روی زمین منم خواستم براش موندنو

یاد بدم ولی یاد نگرفت

روزی از مردمانه این زمونه سوالی کردم عشقو باور دارید؟؟؟

تو سخنانه این مردم جز ناامیدی چیزی ندیدم میدونین چه

 گفتین گفتن انقاز زیادی مادرت برات قصه گفته گفتم نه

 زیادی قصه نگفته این توی که رویای برای خودت نساختی

تو هم عشق تجربه میکنی اما خودت متوجه نیستی عشق

فقط به منظور دوست داشتن جنس مخالف نیست عشق

میتونه به خدا هم باشه

چه ساده بهم گفتی که عاشقت نباشم  چه راحت

جلوی من دست دیگری رو گرفتی

چه راحت ازکنارم رد

شدی

یه قایق دل شکسته بدون ساحلی بدون صاحبی

با صدای شکسته اش فریا میزنه

خداااااا خدااااا

دوتامون خوب میدونیم که رسیدن ما به هم محاله

محاله روزی دستامونو تودست های هم

ببینم این رویا شدنی نیست

ینعی محاله